بوئنوس آیرس پایتخت کشور آرژانتین و بزرگترین شهر و بندر آن میباشد. این شهر در ساحل جنوبی ریو دو لاپلاتا، و بر روی ساحل جنوب شرقی قاره آمریکای جنوبی، و مقابل شهر ساکرامنتو، اروگوئه واقع شدهاست.بوئنوس آیرس پایتخت کشور آرژانتین و بزرگترین شهر و بندر آن است. این شهر در ساحل جنوبی ریو دو لاپلاتا، و بر روی ساحل جنوب شرقی قاره آمریکای جنوبی، و مقابل شهر ساکرامنتو، اروگوئه واقع شدهاست.
بوئنوس آیرس که به شدت تحت تأثیر فرهنگ اروپا قرار گرفته، به خاطر معماری، زندگی شبانه، و فعالیتهای فرهنگی اش سرشناس است. این شهر همچنین یکی از ثروتمندترین شهرهای آمریکای لاتین است، که در آن بیشتر طبقه متوسط اجتماعی و نیز ساکنانی که دارای تحصیلات عالی هستند، زندگی میکنند.بوئنوس آیرس پس از درگیریهای داخلی در قرن نوزدهم، در ۱۸۸۰ از ایالت بوئنوس آیرس خارج شد تا توسط دولت فدرال اداره شود. محدودههای شهر نیز گسترش یافت تا شامل شهرهای سابق بلگرانو و فلورس شود.گاهی ازاین شهر به عنوان «پایتخت فدرال» یاد میکنند تا آن را از ایالتی با این نام متمایز سازد. در اصلاحات ۱۹۹۴ قانون اساسی آرژانتین، این شهر یک شهر خودمختار معرفی گردید، از این رو عنوان رسمی آن «شهر خودمختار بوئنوس آیرس» است.
ین شهر در ابتدا تحت عنوان «شهر بانوی ما با هوای مطبوع» توسط یک جوینده طلای اسپانیایی به نام پدرو د مندوزا، بنیانگذاری شد. این نام توسط کشیش مندوزا که یک پیرو پروپاقرص «ویرجین دو بوناریاً (» بانوی ما از نسیمهای ملایم") از کالیاری، ساردینیا بود، انتخاب شد. امروزه، مکان شهر مندوزا بخش سان تلمو در جنوب بخش مرکزی شهر واقع است.
بیشتر حملات مردم بومی اقامت کنندگان در این ناحیه را بریون راند و در سال ۱۵۴۱ این مکان خالی از سکنه شد. اقامت دوم (و دائمی) در سال ۱۵۸۰ از سوی خوآن دگارای صورت گرفت که از شهر آسانسیون (هم اکنون پایتخت پارگوئه) در کنر رود پارانا لنگر انداخت.
قصر بارولو در خيابان دومايو
از همان روزهای اولیه، موفقیت بوینس آیرس به تجارت بستگی داشت. بیشتر طی قرون ۱۷ ام و ۱۸ ام، اسپانیا اصرار داشت که تمام تجارت با اروپا ابتدا از شهر لیما، پرو بگذرد تا مالیات در آنجا جمع آوری شود. این طرح موجب آشفتگی تجار بوینس آیرس شد، و یک گروه پویای صنعتی و مخالف (علیه آنها) تشکیل شد. شگفتی نداشت که این عمل موجب القاء ناراحتی در میان «بندر نشینان» نسبت به مقامات اسپانیائی گردید.
چارلز سوم از اسپانیا، با احساس بی ثباتی به سرعت محدودیتهای تجاری را رفع نمود و بالاخره در اواخر سالهای ۱۷۰۰ بوینس آیرس را به عنوان یک بندر باز (آزاد) اعلام نمود. این اقدامات آرام کننده، اثر مطلوب خود را نداشت و «بندرنشینان»، که برخی از آنها از ایدئولوژی انقلاب فرانسه آگاه بودند، حتی بیشتر متمایل بودند تا از اسپانیا مستقل شوند.
اقتصاد
بوئنوس آیرس شاهراه اقتصادی، صنعتی، بازرگانی و فرهنگی آرژانتین است. بندر آن یکی از پرکارترین نمونهها در جهان است. جمع آوری مالیات در گذشته سبب مشکلات سیاسی در تاریخ آرژانتین شده است؛ رودخانههای قابل کشتیرانی از طریق ریودولاپلاتا این بندر را به شمال شرق آرژانتین؛ برزیل، اروگوئه و پاراگونه متصل میکند. در نتیجه، آن به عنوان یک شاهراه توزیع برای ناحیه وسیعی از منطقه جنوبشرقی قاره محسوب میشود.
«پامپا هومدا» در غرب بوینس آیرس، حاصلخیزترین ناحیه کشاورزی آرژانتین است. (برخلاف آن ناحیه خشک جنوبی پامپا، بیشتر به عنوان مراتع گلهها استفاده میشود) گوشت، لبنیات، غلات، تنباکو، پشم و فراوردههای پوستی در ناحیه بوینس آیرس تولید و فرآوری میشوند. دیگر صنایع مهم اتومبیل سازی، پالایش نفت، فلزکاری، ماشین سازی، و تولید منسوجات، مواد شیمیایی، پوشاک و نوشیدنی هستند.
زبان
آرژانتینیها به لهجه خود در اسپانیایی به عنوان «کاسلانو» اشاره میکنند که در بوینس آیرس (و نیز در شهرهای دیگر نظیر روزاریو و مونته ویدئو، اروگوئه) با عناوین «ووسیو»، «ئیسمو» و نیز با تنفس ادا کردن یا انداختن سیلاب زبانی مختوم به «s-» شناخته میشود. این زبان به شدت تحت تأثیر گویشهای اسپانیولی اندلس و مورسیا قرار گرفته، و برخی اوقات به عنوان زبان ریوپلاتنز اسپانیایی شناخته میشود. «لوفاردو» یا زبان زرگری در داخل جمعیت زندانی ریشه دارد، و و بین تمامی «بندرنشینان» شایع شدهاست. لوفاردو از گویشهای ایتالیایی، پرتقالی برزیلی، از ریشه آفریقایی و کارائیبی و حتی از انگلیسی گرفته شده؛ و شگردهایی را همچون واژگون سازی سیلابهای یک کلمه بکار میگیرد. امروزه، لوفاردو عمدتاً امروزه در شعرهای بزمی تانگو شنیده میشود؛ و زبان محاورهای نسلهای جوانتر از آن تکامل یافتهاست. در اوایل قرن ۲۰ ام، آرژانتین میلیونها نفر مهاجر را جذب نمود، که تعدادی از آنها ایتالیایی بودند که بیشتر به گویشهای محلی (بیشتر یناپلی، سیسیلی و ینوئا) تکلم مینمودند. سازگاری آنها با زبان اسپانیایی تدریجی بود، که یک زبان دورگه از گویشهای ایتالیایی ایجاد مینمود و در زبان اسپانیایی کوکولیچ نامیده میشد، و بیشتر در اوایل قرن بیستم شنیده میشود؛ کاربرد آن در حدود دهه ۱۹۵۰ بوده، و امروزه بیشتر از آن یک یادگار باقیماندهاست. چون بسیاری از مهاجران اسپانیایی از گالیچیا بودند، تا حدی که اسپانیاییها هنوز «گالیگوس» (گالیچیایی) نامیده میشوند، زبان گالیچیایی، سبک آشپزی و فرهنگ آنها حضور عمدهای در این شهر در بیشتر سالهای قرن بیستم داشتهاست. در سالهای اخیر، اعقاب مهاجران گالیچیایی در موسیقی سلتیک به سوی وسیله موسیقی پیشرفت سریع (یا جهش کوچک) هدایت شدهاند (که درمیان سنتهای ولزی پاتگونیا در آرژانتین بارز است). تا دهه ۱۹۶۰، زبان عبری اروپایی معمولاً در بوینس آیرس شنیده میشد، به خصوص در پوشش همسایگی بالوانرا و ویلا کرسپو. زبان کرهای و زبان چینی از دهه ۱۹۷۰ در این شهر بطور عمده مشاهده میشد. بیشتر مهاجران جدیدتر به سرعت زبان اسپانیایی را آموخته و با زندگی شهری سازگاری مییابند.